คำขวัญหรือสโลแกน ตัณหาพาเพลิน

ตัณหาพาเพลิน

กิร ดังได้สดับมา

กบตัวหนึ่ง อาศัยอยู่ในสระใกล้กุฏิของพระในวัดแห่งหนึ่ง ทุกเช้ามันจะโดดออกจากสระขึ้นไปหมอบอยู่ริมทางเดิน มันเห็นพระเดินออกไปบิณฑบาตและเห็นโลกกว้างทุกวัน อยู่มาเช้าวันหนึ่งมันเห็นพระออกไปบิณฑบาต ไม่นานก็กลับวัดพร้อมกับมีข้าวเต็มบาตร มีกับข้าวและขนมเต็มย่าม มันจึงคิดว่า

“เออ เป็นพระนี่ก็ดีเหมือนกันนะ ดีกว่าเราเป็นไหนๆแค่เดินเข้าบ้านไปชั่วโมงเดียวก็ได้อาหารมากมาย”

หลังจากพระฉันอาหารเสร็จแล้ว ท่านก็นำเศษข้าวมาโปรยให้ฝูงไก่กิน กบเห็นเข้าก็คิดอยากเป็นไก่ขึ้นมา

“อ๊ะ เป็นไก่นี่ดีกว่าพระอีก ไม่ต้องเดินไปหากินไกลๆถึงเวลาพระก็มาโปรยข้าวให้กิน สบายดีจริงๆ”

ทันใดนั้น มีหมาวัดตัวหนึ่งเห็นไก่กำลังจิกอาหารกินอย่างเพลิดเพลิน จึงวิ่งมาไล่ไก่จนแตกกระเจิงไป กบเห็นเข้าก็อยากเป็นหมาขึ้นมาอีก

“เป็นหมานี่ไม่เบาทีเดียว เป็นฮีโร่ไล่ไก่สนุกดี ทำอย่างไรเราจึงจะเป็นหมาได้หนอ”

ขณะกำลังคิดเพลินๆอยู่ เด็กวัดคนหนึ่งเห็นหมาไล่ไก่เข้าก็คว้าไม้ไล่ตีหมาร้องลั่นวัดไป กบเห็นเข้าถึงกับสะดุ้งโหยง คิดว่า

“โธ่ เรานึกว่าหมาจะเก่ง ที่แท้สู้เด็กก็ไม่ได้ ขนาดเป็นเด็กหมายังกลัว ถ้าเป็นผู้ใหญ่คงปราบอะไรได้ทั้งหมด เราน่าจะเป็นคนดีกว่า” กบคิดเตลิดไปอีก

หลังจากเด็กวัดไล่ตีหมาแล้วก็มานั่งหอบอยู่บนม้านั่งใต้ร่มไม้ ขณะนั้นมีแมลงวันมาตอมแข้งตอมขา เด็กวัดก็ปัดแมลงวันให้วุ่นไปเมื่อทนรำคาญไม่ได้ก็ลุกหนีไปพลางบ่นว่า

“รำคาญจริง ตอมได้ตอมดีไอ้พวกแมลงวันนี่”

กบได้ยินเสียงบ่นก็เลิกเป็นคนทันที สู้เป็นแมลงวันไม่ได้

“หนอยเป็นคนนึกว่าจะเก่ง ที่แท้ก็แพ้แมลงวันตัวเล็กนิดเดียว เป็นแมลงวันท่าจะดีเป็นแน่”

กำลังคิดเพลินอยู่นั้น พอดีแมลงวันตัวหนึ่งบินผ่านหน้ามันไป มันจึงใช้ลิ้นตวัดแมลงตัวนั้นเข้าปากไปด้วยสัญชาตญาณ พอได้สัมผัสแมลงวันเท่านั้น ตัณหาของกบก็สะดุดกึก มันได้ดวงตาเห็นข้อสัจธรรม ถึงกับรำพึงว่า

“เป็นอะไรก็ไม่สู้เป็นกูเอง”

เรื่องนี้สื่อความได้ว่า

อันความอยาก เช่น อยากได้ อยากมี อยากเป็น

ที่ภาษาพระเรียกว่า ตัณหา นั้น

ไม่มีขอบเขต ไม่มีจุดจบ หาฝั่งไม่เจอ

เพราะเป็นเรื่องของใจ

…ใจจึงคิด อยากเรื่อยไป

นี่เป็นธรรมดา